Pulau Tioman

Het initiële plan was om de bus te nemen naar Mersing waar de ferry naar Tioman vertrekt… Maar er zou geen bus meer rijden en eerlijk gezegd zagen we wat op tegen een urenlange busrit. De bus gaat een stuk trager dan een gewone wagen, is minder comfortabel, komt niet altijd op tijd, en na ons busongeval jaren terug in Peru is de bus in elk geval ons favoriete vervoermiddel niet meer. Kortom, excuses genoeg om de hogere kost voor een prive auto te betalen. Die staat stipt op tijd te wachten en zo vertrekken we voor een goede drie uur onderweg. We kruisen West-Maleisië (het vasteland dus, Borneo is Oost-Maleisië) van de westkust naar de oostkust. De chauffeur is een beer van een vent maar fan van Knuffelrock hits uit de jaren 80 en 90. Fijn voor even maar na de zoveelste balade van Roxette of the Bangles is het wel goed geweest. Goed dat we voor de jongens een lokale datakaart hebben gekocht, die kijken Netflix en luisteren hun eigen muziek. Voor de zoveelste keer maak ik me de bedenking hoe we dat vroeger allemaal deden. Onderweg zien we borden met ‘gevaar voor overstekende olifanten’ maar de dieren zelf spotten we niet. Wel zitten er hier en daar apen aan de kant van de weg.

We zijn ruim op tijd aan de ferry, maar onder het motto beter te vroeg dan te laat eten we onze meegenomen bokes met confituur op tijdens het wachten.  Ook de ferry is op tijd en we zoeken onze plaatsen op… Lang geleden namen we ferries naar Koh Samui en Koh Phangan in Thailand en de tijden zijn duidelijk veranderd sindsdien. Toen leek de boot meer op een cargoschip, met een grote buitenruimte waar iedereen op de grond zat, nu zijn er stoelen, genummerde plaatsen en airco. De zuidchinese zee is wild met hoge golven en de boot moet hard werken om vooruit te raken. Louis en ik gaan buiten een kijkje nemen waar het moeilijk is om overeind te blijven. Van ver zien we Tioman, een uitgedoofde vulkaan, liggen. De kuststroken zijn smal, en daarachter rijst de dichte jungle steil op…

De boot maakt een aantal stops, er zijn amper wegen die de verschillende dorpen met elkaar verbinden en transport gaat grotendeels via het water. Wij gaan van boord in Tekek, de tweede halte. We charteren een 4WD om via de enige weg naar Juara Beach, aan de andere kant van het eiland, te rijden. Een terreinwagen is geen overbodige luxe, het gaat steil omhoog en dan weer loodrecht naar beneden door de dichte jungle. Wat is het hier toch weer mooi!

Het hotel zelf blijkt een tegenvaller, te druk, teveel lawaai, teveel dronken gasten en zelfs personeel. Het is zaterdag en er is een Nederlands trouwfeest aan de gang, mebijhorende muziek en geroep ‘Are we having fun yet?’. Niet direct ons idee van enkele dagen rust op een tropisch eiland. Gelukkig hebben we een huisje wat verderop met zicht op strand en de helderblauwe zee… Morgen gaan we op zoek naar betere en rustigere plekjes om te eten zodat we de hotel faciliteiten kunnen vermijden. Vandaag duiken we voor een eerste keer de zee in, met zicht op het met jungle overgroeide eiland. De kokosnoten liggen hier voor het rapen,  Louis probeert er met hulp van Dirk eentje open te krijgen, en met enige moeite kunnen de jongens het verse kokoswater recht uit de noot drinken. Yes we are having fun already :)