Feelin’ hot hot hot…

We slapen eens uit vandaag, al is dat relatief in vergelijking met hoe lang er thuis soms wordt geslapen door de jongens. Ontbijt is bij deze overnachting inbegrepen, dus geen zoektocht naar een Westerse maaltijd vandaag. De locals eten noedels of rijst ‘s ochtends maar dat krijgen we voorlopig nog niet verkocht aan Emiel en Louis. Er wordt hier ook meer dan 3 keer per dag gegeten, eigenlijk lijkt het voor ons dat er de hele dag door getafeld wordt.

Wat een luxe hier, recht uit bed naar de ontbijttafel. De pannenkoeken gaan er vlot in en zo zijn we klaar voor een dagje Georgetown. 

De Cheah Si Sek Tek Tong tempel, één van de oudste en charmantste tempels van de stad blijkt gesloten :(. We slenteren verder naar een Pinang Peranakan mansion, waar we het huis van een rijke peranakaanse inwoner van Georgetown op het einde van de negentiende eeuw kunnen bewonderen. Het gebouw bevat Chinese (de houten panelen met insnijdingen), Engelse (de vloertegels) en Schotse (het ijzerwerk) elementen en is mooi gerenoveerd na tientallen jaren van verval. De toer met gids slaan we over, zo lang blijven de jongens niet geïnteresseerd, we gaan op ons eigen tempo door de keuken, het leefgedeelte en de slaapkamers. De tafels staan gedekt met kostbaar porselein alsof de genodigden elk moment kunnen toekomen. Het valt ons niet voor de eerste keer op dat de lokale toeristen moeite hebben met de regels, ongegeneerd wordt er plaatsgenomen aan tafel en wordt al dat kostbaars aangeraakt.

We trotseren opnieuw de hitte richting fort Cornwallis, gebouwd door de Britten in de 18de eeuw, waar nu niet veel van over blijft. We lopen langs de zee en genieten van een beetje verfrissing wanneer de golven opspatten tegen de kaaimuur. Zalig, net als het ijsje dat we even verder eten.

Het wordt steeds warmer en we zoeken de koelte van airco op tijdens een lunch. Zoals zo dikwijls komt de laatste schotel pas wanneer de drie anderen bijna gedaan hebben met eten. Vier maaltijden tegelijk klaar hebben op hetzelfde moment lukt zelden in restaurants (wel bij streetfood), soms duurt het een half uur voor we allemaal onze maaltijd hebben.

Voor we naar het hotel terug keren passeren we langs de blue mansion, een mooi blauw landhuis, en het poepsjieke Eastern and Oriental hotel gebouwd einde 19de eeuw waar in het verleden en ook nu nog de geprivilegieerde Westerse reizigers logeerden. Het is hoog tijd om naar ons hotel terug te keren, nu voelt Emiel zich niet lekker en inderdaad, hij blijkt effectief koorts te hebben. De covid zelftest is gelukkig negatief, en we starten een antibiotica kuur op om erger te vermijden. Het geplande bezoek aan de Kek Lok Si tempel, de grootste van Maleisië, valt zo in het water maar geen ramp… Emiel doet een dutje en Dirk en Louis vermaken zich in het hotelzwembad. We spenderen ook de rest van de avond in het hotel, en wanneer Emiel geslapen heeft voelt hij zich goed genoeg om gezelschapsspelletjes te spelen. Er wordt gefoefeld langs alle kanten, kleurenblind of niet, tot we niet meer bij komen van het lachen. Thuis heeft iedereen zijn eigen activiteiten en lukt het bijvoorbeeld veel te weinig om allemaal samen te eten, dus het is superfijn om hier drie weken samen te zijn. We beseffen dat dat geen jaren meer zal duren, ondertussen genieten we nu elke dag!