Kerst

We staan op met gietende regen, en zo valt de tweede poging om de Kek Lok Si tempel te bezoeken letterlijk in het water. Het lijkt er op dat het pas na elven gaat opklaren dus we besluiten om de regenuren in de auto door te brengen en ineens door de rijden naar Cameron highlands in het binnenland. Emiel heeft gelukkig minder koorts en voelt zich ook beter. 

We verlaten het eiland Penang via de 13km lange Penang brug. Die is in gebruik sinds mid jaren 80, tot dan moest je met de ferry de oversteek maken. Voor sommige locals is de toll die moet betaald worden om de brug over te rijden te hoog, die nemen nog steeds de ferry. We draaien de autostrade richting Kuala Lumpur op, een mooie drievaksbaan met vrij rustig verkeer. Rijden is hier niet zo moeilijk… voetgangers daarentegen zijn opgeschoten wild. We zijn het ondertussen gewoon en gaan met de flow, maar een straat oversteken was vooral in het begin van de vakantie niet simpel. Niemand laat je uit eigen beweging over, en vooral brommers komen van overal en zijn sneller dan je denkt…

Bij het eerste toll station hebben we geen idee wat we moeten doen. Er is nog werk aan ons Maleisisch en er lijken enkel rijen voor automatische registraties. We kiezen op goed geluk een poortje en daar staan we dan… gelukkig is er een bel en er komt al snel een beambte te voorschijn. We krijgen een interim kaartje en we kunnen verder. Achter ons staat ondertussen al een lange rij! Een vijftigtal kilometer voor Cameron Highlands wisselen we de autosnelweg voor een kleinere weg die de heuvels in gaat. De vele bochten wegen, het wordt stilletjes in de auto. 

Net voor onze eindbestemming, Tanah Rata belanden we in een megafile. Alle verkeer moet over dezelfde weg en er zijn ontzettend veel lokale toeristen die alle verplaatsingen met de wagen doen. 

De highlands zijn een hoogvlakte op 1500 meter boven zee en zijn daarmee het hoogst gelegen gebied van het land. De temperatuur ligt een graad of 10 lager dan in de rest van Maleisië, niet moeilijk dat velen hier de koelte opzoeken. Ze zijn vernoemd naar hun ontdekker, de Brit Cameron en ze staan bekend voor de thee- en aardbeiplantages. Vooral die laatste zien we overal, lange rijen ontzettende lelijke serres met daartussen hotels en hotels en hotels… de mooie natuur die hier zou moeten zijn zal nog even moeten wachten.

We logeren deze keer in een guesthouse/hostel, en de sfeer bij de jongens wordt er niet beter op. Dirk en ik begrijpen het probleem niet goed, het is er brandschoon en we hebben een eigen badkamer… zonder aparte douche ruimte, zoals wel meer in Azië. Hun commentaar is unaniem, zelfs in de jungle was de lodge beter! Verwende nesten zijn het :).

Het goede nieuws is dat het al een tijdje niet meer regent, en we vertrekken naar een theeplantage. Ook hier is het superdruk, we vermoeden dat veel moslims enkele offerfeest dagen vrij hebben. De plantage is ok, maar niet meer dan dat, morgen bezoeken we er nog eentje die mooier zou zijn. We rijden terug door een landschap bezaaid met Brits aandoende landhuizen. Het lijkt hier wel een stukje UK in Maleisië, high tea met scones wordt her en der aangeboden.

We aten deze middag laat, dus we gaan vanavond voor een snack terwijl we door het dorpje slenteren. We kijken onze ogen uit want het lijkt hier wel kerstmis, in de restaurants liggen roodgroen geblokte tafelkleden en er staan binnen en buitenkerstbomen, met lichtjes versierd en al… Het hele stadspark is versierd, de bedoeling gaat aan ons voorbij, maar het tovert wel opnieuw een lach op de gezichten. Tijd om te gaan slapen, en morgen trekken we de highlands in!