Spoorloze waterval

Tijdens de nacht klettert de regen gedurende uren op het gietijzeren dak van ons huisje. Niet voor niks dat het hier zo groen is. De jongens en ik maken ons klaar voor een korte wandeling naar de Lubuk Teja waterval. We stappen naar het einde van Juara beach waar een bordje aangeeft dat we omhoog de jungle in moeten. We krijgen het gezelschap van de hond van het turtle project, die we tijdelijk Buddy dopen. Hij wijkt geen moment van onze zijde en lijkt de weg te kennen, wat toch een geruststelling is. Omwille van de afgelegen ligging van het eiland leven hier dierensoorten die we liever niet tegen komen… Maar er kruisen alleen enkele hagedissen ons pad. De trail is redelijk duidelijk, met heel af en toe een pijl. We klauteren over rotsen omhoog, door de regen ligt het bos er gilbberig bij. Louis zucht dat hij nog nooit in zijn leven zo hard heeft gezweet als nu. Hij heeft wat zin voor overdrijving, maar het is wel waar dat in een mum van tijd onze shirts kletsnat zijn van het zweet.

Na een tweetal kilometer horen we de waterval duidelijk naast ons. Het pad splitst en we weten niet goed waarheen. Net wanneer we besluiten om terug te gaan komt een Belgisch gezin ons tegemoet gestapt. Er zijn nog zotten zoals wij. We mogen even aansluiten en  volgen één van beide paden naar een kleine rivier… Hier is geen waterval te vinden, maar wanneer we terug keren en het andere pad proberen loopt dat al snel dood in het ondoordringbare regenwoud. Jammer, want ver kan het niet meer zijn. Maar het wortd tijd om terug te keren naar Dirk, voor die ongerust wordt. Buddy leidt ons vlot terug naar Juara Beach waar Dirk zich ondertussen gelukkig een stuk beter voelt.

We gaan iets eten en vooral drinken. De ter plaatse gemaakte sapjes van watermeloen of ander exotisch fruit zijn heerlijk. De namiddag verloopt op dezelfde manier als gisteren, we rusten een beetje, zwemmen in de zee en maken een strandwandeling. Hier zouden we wel aan kunnen wennen…

Bij het diner moeten we vandaag beduidend langer wachten op ons eten, er is een stuk minder personeel dan op andere dagen… Op Tioman moet zo goed als alle voedsel en andere zaken van het vasteland komen en nu blijkt dat de cargoboot met de wekelijkse  stock vanavond toekomt. Het afwezige personeel is de voorraden gaan ophalen. Het UNO spel dat we al jaren mee op reis nemen is ergens achter gebleven, maar de jongens schaken en we vermaken ons met het gadeslaan van een Nederlands gezin met 3 heel kleine kinderen… Zo goed als de beste comedy op tv, de ouders hebben geen twee minuten rust en Dirk en ik kunnen ons niet meer herinneren hoe intensief reizen met kleine kinderen was.

We zijn net terug aan ons huisje wanneer een stortbui uitbarst. Er is ook felle wind opgekomen en niet veel later blaast die het dak van een soort uitkijktoren net naast ons terras weg. We wagen ons wijselijk niet meer buiten vandaag!