Orang-oetans

De mansion waar we overnachten heeft dunne vloeren en muren. De hele nacht lopen er mensen op de patio boven ons en wanneer er vroeg in de ochtend vanop de minaret aan de moskee vlakbij wordt opgeroepen voor het gebed lijkt het dof we amper hebben geslapen. Maleisië is een smeltkroes van culturen en godsdiensten. Het land is overwegend Islamitisch maar er is vrijheid van godsdienst. Er zijn grote minderheden van Christenen (vooral op Borneo), Hindoes die er lang voor de moslims waren en Chineze Boeddhisten. Naast de boeddhistische tempel staat de moskee, en terwijl een gids christen is, is de chauffeur een moslim. Wij merken vooral op dat een pintje hier een pak meer kost dan thuis, al wordt alcohol wel verkocht en zijn er belastingvrije toeristische zones. 

We nemen een taxi naar Semenggoh Wildlife Centre, even buiten Kuching. Het is één van de drie rehabilitatiecentra in Maleisië waar orang-oetans in semi wilde omstandigheden kunnen gespot worden, en volgens de Lonely Planet één van de beste plaatsen ter wereld om orang-oetans in hun natuurlijke regenwoud omgeving te zien. De dieren zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen, in theorie tot in Indonesische Boreno, maar tweemaal per dag worden ze gevoederd met onder andere watermeloenen, bananen en kokosnoten. Er hangt in deze periode weinig fruit aan de bomen dus hopelijk hebben ze vandaag honger en komen ze opdagen… Ruim voor voedertijd komen we aan, en we zijn niet alleen. Een grote groep vooral Aziatische toeristen staat al te wachten… en we zijn superblij dat Ben er ook is met een groep toeristen van Singapore. 

Voor we de jungle ingaan naar het voederplatform, worden we duidelijk gemaakt dat we niet in een zoo zijn, en met dieren in het wild te maken hebben. Er wordt gevraagd om niet dichter dan 6 meter te naderen, geen foto’s te maken met flits, stil te zijn, rustig te bewegen en geen selfie sticks te gebruiken. Die lijken op geweren en zouden de apen agressief kunnen maken. Vol verwachting lopen we het woud in… nog voor we aan het voederplatform zijn zien we de boomkruinen bewegen en horen we takken kraken. En ja, daar komen 2 vrouwelijke orang-oetans en een kleintje aangeslingerd. Hoogtevrees hebben ze niet, ze vliegen van boomtop naar boomtop, en zelfs wanneer we denken ‘dit halen ze niet’ raken ze vlot aan de overkant. Niet veel later komt Anuar, het alpha mannetje van de groep van een 25-tal orang-oetans vanuit de bomen. Hij is 24 jaar, en kwam als baby naar het opvangcentrum. Hier ging hij ‘naar school’ en leerde zijn survival skills van de rangers. Veel zin op te poseren heeft hij niet, hij zet zich met zijn rug naar de vele toeschouwers. Rustig eet hij wat bananen, en breekt even later een kokosnoot open. Ondertussen blijkt het moeilijk voor veel van de toeschouwers om niet te roepen of rond te lopen, her en der worden ook selfie sticks gebruikt… we vragen ons af wie de apen hier zijn!

Ben geeft ons uitleg over de orang-oetans die in het rehabilitatiecentrum wonen. We moeten lachen, want op een half uurtje heeft hij ons al meer uitleg gegeven dan de afgelopen 3 dagen, terwijl hij toen onze gids was en nu niet.

Gek genoeg houden de lokale toeristen het snel voor bekeken, het cliché van de Aziatische toerist die must sees snel afvinkt en op één dag Brussel en Parijs bezoekt wordt bevestigd. Na een twintigtal minuten staan er enkel nog Westers uitziende bezoekers te kijken en daarvoor worden we beloond. Een mama orang-oetan met een kleintje van een maand of zes op haar buik en een jong van enkele jaren oud komen zich tonen. De mama neemt de tijd om het kleintje uitgebreid te showen, en hangt zelfs ondersteboven met het jong naar ons toe. Adrenaline, kippenvel en stilte aan onze kant, we krijgen er niet genoeg van, in totaal zien we wel 11 oerang oetangs! Wat een ongelofelijke ervaring, hier doen we het voor… 

Na een uur zit de voedertijd er op en stellen we nog enkele vragen aan de ranger. Twee jaar zijn er geen toeristen geweest, waardoor de orang-oetans schuwer zijn geworden. Hebben wij vandaag geluk gehad, want van schuwheid was er geen sprake. Sinds 1 april is Maleisië trouwens weer open voor buitenlanders, al blijft het voorlopig nog rustig. 

Aan de gate staat onze taxidriver op ons te wachten. Ook hij had twee jaar minder werk, en hield zich onder andere bezig met het kweken van groenten om wat extra te eten te hebben. Ook daar worden we stil van… 

Ondertussen is het alweer vlot boven 35 graden dus het zwembad lonkt voor we gaan lunchen. Met uitzicht op de rivier eten we heerlijke laksa, een soort soep maar met veel groenten en vlees in. Ook Emiel is ondertussen fan van de lokale gerechten, al is zijn niet pikante laksa toch wel best spicy. 

We wandelen langs de Sarawak rivier, door het historische hart van de stad. Langs het water verkopen ontelbare winkeltjes souveniers, terwijl in de China Town wijk erachter waar ons hotel ligt, de winkels meer divers en traditioneel zijn. We zien goudsmeden, houtbewerkers, restaurantjes en shops met Chinese medicijnen. 

We nemen de Darul Hana voetgangersbrug naar de overkant van de rivier, met een imposant regeringsgebouw en het Astana, het paleis van de Rajah.

Louis voelt zich niet al te best, hij voelt koortsig (moeilijk te zeggen bij deze temperaturen) en heeft buikpijn. Terug naar het hotel dan maar, waar hij wat kan bekomen in het koele appartement.

Emiel en ik gaan terug en bezoeken enkele Chinese tempels. Thuis zouden we dit kitch noemen maar hier vinden we de met goud en rood versierde gebedshuizen vooral charmant. We doen boodschappen in een fonkelnieuwe supermarkt, en vinden het grappig dat we ondertussen meermaals herkend worden. De verkopers in de telefoonwinkel waar we prepaid kaartjes kochten voor de jongens zwaaien, de ober van de foodcourt waar we de eerste avond aten roept hallo, en we zien de Belgen die een stukje jungle trip met ons deden. We voelen ons al helemaal thuis. Al is het feit dat ze ons nog herkennen vooral weer een teken dat het toerisme nog heel hard op zijn gat ligt…