In the jungle, the mighty jungle…

Om 8 uur worden we opgepikt door Ben van Borneo Adventure voor een driedaagse jungle trip naar de Batang Ai regio. Ben is van de Iban stam, woont in een klein dorpje in de jungle, die geen geheimen heeft voor hem (de jungle is onze supermarkt, magazijn en apotheek) en hij lacht graag om zijn eigen grappen die hij  ook eindeloos herhaalt.

We pikken Malesh, onze Indische medereiziger op en rijden een uurtje tot een markt, waar Ben boodschappen doet voor de komende dagen en wij onze benen even kunnen strekken. We lopen langs kraampjes met tropisch fruit, gepluimde kippen en nog levende vissen. Alweer moeten Dirk en de jongens op de foto met locals, ik ben blij dat ik gespaard blijf… 

Met een voorraad loempia’s en garnaalkoekjes rijden we verder langs de enige grote baan van Borneo. En dat is relatief, we dommelen allemaal weg maar schrikken telkens wanneer het busje door diepe putten rijdt.

We lunchen bij de Chinees en krijgen meerdere schotels met rijst, noedels, kip en groenten voorgeschoteld. Het smaakt allemaal heerlijk en zo raakt Emiel zijn vooringenomenheid tegen typisch aziatische restaurantjes kwijt. We gaan er nog geraken.

Na de middag komen we aan bij het Batan Ai stuwmeer. We stappen over op een uit een lange boomstam gemaakte longboat. In de brandende zon varen we het stuwmeer over. Op de oevers zien we enkel dicht oerwoud en af en toe enkele huisjes op palen. We varen verder op een rivier, die steeds ondieper wordt. Onze bootslui, man en vrouw, moeten hard werken nu om ons in beweging te houden. Soms kan de motor aan, maar er wordt ook geroeid en regelmatig moeten ze het water in om de boot te duwen. Af en toe moet er ook water uit de boot worden geschept, helemaal waterdicht is hij niet.

We stappen uit bij Nanga Sumpa waar we deze nacht zullen slapen. De Iban woonden vooral vroeger in traditionele houten longhouses, letterlijk een lang huis met een twintigtal woningen en een lange gemeenschappelijke patio ervoor. Dit longhouse werd pas enkele jaren terug gebouwd, nadat het vorige afbrandde. Er woont ook nu nog een hele stam samen. Ook de Iban zijn ondertussen gehecht aan comfort, gsm’s en wifi, maar hier is een compromis gesloten tussen het moderne leven (er is internet en elektriciteit) en het behouden van hun erfgoed en de sociale interactie tussen de leden van de stam). Bovendien verdienen ze hun boterham met het ontvangen en vervoeren van toeristen. Naast het longhouse is er dan ook een eenvoudige lodge gebouwd, waar wij zullen slapen vannacht. 

We zwemmen in de heldere rivier, perfect veilig volgens Ben. Hoewel de jongens al meerdere keren in de jungle waren, stellen ze deze keer veel vragen hadden over de veiligheid. Spinnen, slangen, insecten, … echt gerust waren ze er op voorhand niet in maar nu springen ze zonder angst in het traag stromende water.

Internet is hier niet, en slechts enkele uren elektriciteit, dus we spelen de reisklassieker UNO, lezen en praten wat met de andere gasten, een Duits gezin en een Gents gezin.

Na het door de gidsen en de bootslui klaargemaakte avondmaal trekken we naar het longhouse voor een welkomstdrink met de chief van het dorp. De zelfgemaakte rijstwijn valt vooral in de smaak bij Ben en de andere locals, waardoor de Q&A sessie een beetje bizar wordt. We leren wel dat ze zich hier volledig hebben afgesloten tijdens de pandemie en op die manier van covid gespaard zijn gebleven. 
Het duurt allemaal iets te lang, zeker voor Louis die nog geen Engels kan. Na een uurtje wenden we voor dat hij echt naar bed moet en nemen we afscheid. Saved… 

Onze kamer is bovenaan open, met muskietengaas dat het grootste ongedierte buiten houdt. Hopen we toch… Hoewel we nog geen dieren zagen horen we nu overal rondom ons de geluiden, wat ons niet belet om snel onder onze muskietennetten in slaap te vallen.