Op een onbewoond eiland

Gelukkig duurde het trouwfeest gisteren niet tot in de vroege uurtjes en werd het rond 23u stil. Bovendien loopt het weekend op zijn einde en vertrekken veel lokale gasten naar huis. Wij vinden bij de buren ons paradijsje, met een groene tuin met huisjes hier en daar. We twijfelen en besluiten om niet van hotel te wisselen maar hier wel te komen eten en eventuele activiteiten te boeken. Ook de was kan eindelijk eens gedaan worden voor ons… Hotel probleem grotendeels opgelost! Volgende keer in deze uithoek van de wereld weten we waar we moeten overnachten :).

We spenderen enkele uren op het strand en in de warme zee. De hoge golven verderop worden afgezwakt in de baai tot grote spijt van Emiel en Louis. Kleine visjes zwemmen rond onze benen. De lokaal gekochte zonnecrème factor 50 doet niet wat we er ervan verwachten, zelfs na vooral in de schaduw te zijn geweest… we zoeken tijdens de heetste uren van de dag toch maar verkoeling op in en op het terrasje van ons huisje. Na Emiel en Louis blijkt Dirk nu koortserig, er staan geen grootse dingen op het programma de komende dagen maar wel zonde om nu vooral in bed te liggen. We vermoeden dat de warmte ons parten speelt maar naar we horen is het nu in België net zo heet!

Wat verder aan ons strand is er het Juara Turtle Project en daar worden bij valavond mini schildpadden uitgezet. Veelal buitenlandse vrijwilligers zoeken de eieren en graven ze opnieuw in onder het zand, op een veilige plaats. Na een dag of 50 komen de babies uit en kunnen ze worden vrijgelaten aan zee. Vanavond worden een tachtigtal superschattige schildpadjes losgelaten, en die kruipen instinctief over het strand richting zee. Er gaat zacht applaus op wanneer de laatste in de golven verdwijnt. Een klein kippevelmomentje, want slechts één op duizend schildpadjes overleven. De cijfers maken indruk op de jongens. De kleine schildpadden zijn een lekker hapje voor vissen en andere roofdieren maar velen overleven niet door toedoen van de mens: ze geraken in schroeven van boten, ze overleven steeds moeilijker in warmer wordend water, door lichtvervuiling vinden ze de weg naar zee niet of ze sterven door het eten van plastic… We zien ook zelf dat vervuiling nog steeds een groot probleem is. Afval ligt overal, net zoals we dat al zagen in andere landen in Azië maar ook in Zuid-Amerika en Afrika. We hebben onze drinkflessen mee, in de veronderstelling dat het ondertussen mogelijk zou zijn om ze in hotels te vullen maar dat kon bijna nergens. Enkel in het hotel in Georgetown en in de jungle (daar werd het eerst gekookt) dronken we geen flessenwater maar op alle andere plekken stonden er enkel plastic flesjes water op de kamers… Aan de andere kant weten we goed genoeg dat we zelf deel van het probleem zijn.

Tijd voor diner bij de buren nu, waar het overgrote deel van de gasten van Nederland is. We moeten dus op onze woorden passen, alvast voorbereiding voor wanneer we thuis zijn binnen een kleine week… Maar voor nu, fingers crossed voor een rustige nacht.