Terug naar de bewoonde wereld

Wanneer de wekker om 6 uur gaat is het nog donker. Ben wil snel op pad, vroeg in de ochtend is de kans om orang oetangs te spotten het grootst. De nacht was onrustig. Hoewel Malesh in de kamer naast ons sliep konden we hem zot hard horen snurken. Enkel Louis heeft er niets van gemerkt.

We ruimen het kamp op en maken nog een korte tocht te voet. Tijdens het wandelen gaan de broekspijpen in de sokken zodat er geen ongedierte in onze broek kan kruipen. Dat werkt prima, enkel Emiel ontdekte al een bloedzuiger op zijn voet, en Louis en ik werden gestoken door een mier. Even pijnlijk, en mijn vinger werd even gevoelloos, maar de pijn is van korte duur. Na de hike vertrekken we met de longboats naar Nanga Sumpa, waar we zullen ontbijten.

We varen door het mistige regenwoud, de wolken hangen tussen de bomen, boven de rivier. Stilletjes zitten we te genieten. Wanneer we bij Nanga Sumpa zijn aangekomen is de mist opgetrokken en schijnt de zon weer genadeloos. Gelukkig is er nog even de beschutting van de jungle. In de lodge zijn er ondertussen enkele fransen gearriveerd. Een van hen is al helemaal aangepast aan de lokale gewoonten, hij draagt een sarong en zit op zijn hurken op de grond tijdens het eten. De jongens zijn unaniem, geen sarong voor hen…

Na het ontbijt gaan we terug naar de boten en gaat het terug richting Batang Ai stuwmeer. We zwaaien de Iban bootslui uit en rijden richting Kuching. We eten opnieuw in het chinese restaurant, de tafel wordt alweer gevuld met spicy varkensvlees, rijst met groenten en gebakken noedels. Ben lijkt iedereen te kennen, doet overal een praatje en herhaalt zijn flauwe mopjes. 

Bij de luchthaven nemen we afscheid van Malesh die binnen enkele uren het vliegtuig richting KL neemt, en even later worden wij afgezet bij het hotel in Kuching. We bedanken Ben voor de fantastische drie dagen weg van alle comfort in de prachtige natuur van Borneo.

Het niet bijzonder sjieke hotel lijkt nu grote luxe, met internet en zwemmen en na 3 dagen rijst en noedels op vraag van Louis een westerse maaltijd in het hotelrestaurant. Dat is gevestigd in een minimalistisch gerenoveerde graanschuur en zit gezellig vol voor een donderdagavond. Voor geen geld staat de tafel weer helemaal vol lekkers. We praten na over onze trip, en blikken voorui naar morgen (nog een laatste kans om orang oetans te spotten). Fijn dat nu de jongens wat groter zijn we met zijn vieren kunnen spreken over wat we mee gemaakt hebben.