Bako National Park

We staan alweer vroeg op en na een snel ontbijtje met cornflakes en brood met confituur op de kamer vertrekken we voor nog een trip met Borneo Adventure. We gaan naar Bako National Park op een schiereiland niet ver van Kuching. Geen Ben vandaag, wel Frieda die op een uur meer vertelt dan Ben op 3 dagen. Valt het op dat de jongens hem toch missen? Geen flauwe grapjes van Frieda al blijkt al heel snel dat ze een topgids is! Tot hilariteit van twaalfjarige Louis is ze een halve kop kleiner dan hij…

Eerst gaat het naar het dorpje Bako. Vandaar nemen we een bootje want varen is de enige manier waarop het park te bereiken is. De rivier mondt uit in de zuidchinese zee, en zo gaat het tot aan de ingang van het park. Het is hier prachtig, met rechts van ons de jungle en zandstenen rotsen in allerlei vormen en links van ons enkele onbewoonde eilanden. De boot dropt ons aan een houten plankenpad dat door de mangrove loopt. Tussen de planten ontdekken we hermietenkreeftjes en slijkspringers, visjes die ook kunnen wandelen en daarbij hun vinnen als pootjes gebruiken. De vegetatie heeft hier niet enkel ondergrondse wortels maar ook wortelsprietjes die zuurstof uit de lucht halen.

We lopen op het pad naar het hoofdkwartier van het park om ons te registreren wanneer Frieda ons op een verkleurende hagedis wijst. Hij zit in het gras en is nu gifgroen, maar het exemplaar dat we later zien verstopt zich op een boomtak en is inderdaad bruin. Moeilijk voor kleurenblinde Dirk! We zijn pas enkele meters verder wanneer Frieda een groene adder opmerkt. Deze is giftig, volgens haar is één beet genieg om je binnen de paar uur volledig te verlammen. Het is nog een kleine slang maar we blijven toch maar op veilige afstand. 

We worden geregistreerd en lopen langs de camping (wij passen toch maar om hier te kamperen) en de houten huisjes (beter) naar het startpunt van de hikes. Jammer dat wij hier niet overnachten want de kans op dieren spotten is het grootst bij zonsopgang en valavond.

Nog voor we aan de tocht beginnen vertelt een andere gids aan Frieda dat hij net een neusaap heeft gezien. Gespannen lopen we terug, we horen gekraak in de bomen maar zien voorlopig niets… maar dan toch, hoog in de bomen slingert een eenzame neusaap. Foto’s maken is moeilijk, maar wat een ervaring weer. Frieda vertelt dat deze apen een gigantisch dikke buik en twee magen hebben, om kwasi onverteerbare bladeren en bloemen toch te verteren. Fruit eten ze bijvoorbeeld niet.

Lang duurt het niet voor we opnieuw een neusaap zien, vlakbij het pad deze keer. Schrik heeft hij niet en even later toont hij zich nog beter door in de bomen het pad over te steken. Frieda is ondertussen enthousiast over een nachtdier dat aan een tak in een boom hangt te slapen en bijna nooit wordt gezien, maar wij slagen er niet in het te spotten. Bovendien volgen we de neusaap tot op een plek waar we hoog in de bomen een hele groep kunnen zien. Er is weer een kleintje bij, wij houden onze adem in bij de halsbrekende sprongen die hij maakt, al is dat helemaal niet nodig en landt hij telkens weer veilig in de volgende boom. 

We beginnen aan een korte hike naar één van de verlaten stranden van Bako park. We wandelen door de dichte jungle, zien opnieuw een groene adder, een volwassen exemplaar deze keer, en een andere bruine kleinere slang. Bij het strand eet Emiel een appel, en daar komt als snel een langstaart makaak op af. Hij houdt Emiel scherp in het oog, ook al draait die zich telkens naar de andere richting. Gelukkig is het maar één dier, want zoals we dat kennen van de bavianen in Afrika zijn deze makaken aggresieve dieren… wat verderop zwemt een gezin in zee, en dat terwijl hier duidelijk staat aangegeven dat er zeekrokodillen leven. Zij liever dan wij!

We vatten de terugtocht aan, en spotten nog maar eens een slang. Het is ondertussen superheet, en we zijn blij dat we even kunnen bekomen tijdens de lunch op het terras van het parkrestaurant. Louis is nog niet helemaal ok en houdt het bij verfrissende watermeloen. 

Na de luch splitsen we op, Dirk en Emiel gaan mee met Frieda voor nog een korte hike, terwijl Louis en ik onder de bomen aan het strand wat chillen. Het is genieten van dit zicht, met gekleurde bootjes die liggen te wachten op zee om hun passagiers opnieuw naar Boka te brengen. Na een uurtje zijn Emiel en Dirk terug, met verhalen over nog meer neusapen, slangen en cat fish. Wat een geluk hebben we vandaag! 

Voor we de boot terug nemen praten we met Frieda over de covid periode, hoe kan het ook anders. Zij is heel blij dat ze terug als gids kan werken. De afgelopen jaren werkte ze in een hotel, dat goed te doen had dankzij de lokale toeristen, maar daar werd ze niet bepaald gelukkig van. 

We starten de terugtocht, trekken onze schoenen uit en waden door het warme water naar onze boot. Gelukkig is er geen krokodil met zin in een hapje te bespeuren. Eens terug in Kuching nemen we afscheid van Frieda die ons alweer een schitterende dag bezorgde, en duiken we het zwembad in. Er is een vergadering of feest aan de gang in het hotel en er is gigantisch veel lawaai. Hopelijk gaat dat niet door tot in de late uurtjes, want zoals ik als al schreef, de muren zijn hier echt van karton. 

De Lonely Planet raadt Top spot food court aan, op de hoogste verdieping van een parkeergarage even verder. Dat willen we wel eens zien, dus we trekken er naartoe. En of het een food court is, het ene kraampje naast het andere met allerlei lekkere gerechten. De honderden tafels zijn zo goed als allemaal bezet, en we worden van alle kanten bekeken. De jongens vinden het wat overweldigend, en het is hier zeker chaotisch maar iedereen is vriendelijk en er wordt ons langs alle kanten een goedenavond gewenst.

Na alweer een drukke dag gaat Louis vroeg naar bed. Dirk en ik maken nog een avondwandeling langs de rivier en daar blijkt dat de eerste dag van het offerfeest is begonnen. Aan het wandelpad langs de rivier staan rijen kraampjes, er is een massa volk op de been, kinderen zijn verkleed en er wordt muziek gespeeld. Een leuke afsluiter van een fijne dag!