Kuala Lumpur

Geen jetlag bij Dirk en ik, maar Emiel en Louis zijn om 5 uur klaarwakker en ‘kunnen helemaal niet meer slapen’. Nu opstaan is niet direct een optie, terug naar bed dan maar... Niet meer kunnen slapen blijkt relatief, om 10 uur slapen de jongens nog en moeten we hen wakker maken om toch nog iets aan de ochtend te hebben.

We trekken de stad in op zoek naar ontbijt. De jongens passen voor de lokale gewoonte om noodles met vlees te eten in de ochtend, maar Westers ontbijt vinden blijkt moeilijk. We wandelen door Petaling Street, een straat vol kraampjes met namaak kledij en schoenen naar de overdekte centrale markt waar elk van de drie voornaamste culturen in Maleisië (Indische, Maleisische en Chinese) de voor hun typische spullen verkoopt.

Door de honger is de sfeer niet al te best meer, maar tegen de middag vinden we dan toch een kraampje waar ze een soort van ontbijtkoeken verkopen. We kunnen er weer tegen en gaan richting Merdeka square, oftewel Indepence Square, waar in 1957 de onafhankelijkheid van Maleisïe werd aangekondigd. Er staat een bijna 100 meter hoge vlaggemast met de Maleisische vlag. Het grote grasplein is omringd door iconische gebouwen als het Sutan Abdul Samad gebouw, waar ooit de Britse koloniale administratie gebaseerd was. We worden aangesproken door een beetje een bizar uitziende man, die ons zijn fototoestel in de handen duwt. We begrijpen niet goed wat de bedoeling is, maar na een tijdje blijkt dat hij foto’s wil met van hem en Dirk. De man krijgt er maar niet genoeg van, maar voor ons voelt het gek en na een twintigtal foto’s houden we het voor bekeken.

Ook Emiel wordt even later aangesproken door enkele jongemannen. Ze zijn vriendelijk maar hij betrouwt het voor geen haar, is ervan overtuigd dat ze zijn gsm uit zijn zak willen stelen. Ik vraag me af of het ligt aan het verschil in generatie, ik hou ervan of gesprekken aan te gaan met onbekenden, maar Emiel en Louis zijn altijd achterdochtig en gaan ervan uit dat anderen iets slechts in de zin hebben. Dat het Engels hier bijna onbegrijpelijk is voor hen helpt ook niet natuurlijk. Aziatisch Engels is duidelijk geen net school Engels.

We gaan binnen in de Sin Sze Si Ya boedhistische tempel en lopen langs de Jamek moskee. Daar mogen we niet binnen omdat het gebed net start, en we zijn er ook niet op gekleed (lees, geen lange broeken & lange mouwen). Onze laatste stop is Menara Kuala Lumpur, een toren van 335 meter hoog en daarmee één van de hoogste van de stad. We zoeven met de lift in 55 seconden naar het observation deck op 300 meter hoogte. Het uitzicht over de stad is prachtig, al is het niet volledig zonnig. We spotten de Petronas twin towers en ons hotel. Er zijn 2 skyboxen met glazen vloer waar de stad letterlijk aan onze bibberende voeten ligt (of toch bij mij).

We krijgen wat last van de vochtige warmte en trekken richting hotel. Daar is het tijd voor een duik in het mega grote zwembad, tussen de wolkenkrabbers. Veel vakantiegangers zagen we nog niet, en zeker geen internationale toeristen zoals ze hier niet-Aziatische reizigers noemen, dus we zwemmen bijna alleen. Het zal nog een tijdje duren eer Covid vergeten is...

Na een zonsondergang op het dak van het gebouw kiest Louis het restaurant. Geen Aziatisch dus, wel naar de Italiaan. Beetje zonde, maar een toegeving voor we enkele dagen naar de jungle in Borneo gaan.